Πηγή : Εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ
Η Αθηνούλα Πηδιά το 1974 ήταν 26 ετών. Είχε δύο γιους με μεγαλύτερο τον Σταύρο, 8 ετών. «Διαδόθηκε η φήμη ότι σκοτώθηκε ο Μακάριος. Λίγη ώρα όμως αργότερα, κτυπήσαν οι καμπάνες στο άκουσμα ότι ο Μακάριος ζει. Όλη η γειτονιά συγκεντρώθηκε στο προαύλιο της εκκλησίας του Αγίου Ιωάννη, που βρίσκεται απέναντι από το σπίτι μας. Ο γαμπρός μου έκανε το λάθος να ανοίξει το ράδιο του αυτοκινήτου του. Μεταδιδόταν το διάγγελμα του Μακαρίου, μαζεύτηκε κόσμος. Γύρω στις δύο το μεσημέρι, ύποπτες κινήσεις στους δρόμους, δεν καταλαβαίναμε τι συμβαίνει. Ξαφνικά ακούστηκε μια ριπή. Ο κόσμος έτρεχε να σωθεί και από το σπίτι μας ακούστηκε ένα ουρλιαχτό: «Παναγία μου το μωρό». Στην κουζίνα εκείνη την ώρα βρίσκονταν ανυποψίαστοι για μεσημεριανό η μητέρα μου Μαργαρίτα Θεοδώρου, 62 ετών, και τα δύο παιδιά μου. Το τι αντίκρισα όταν μπήκα σπίτι, δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Το μωρό μου ήταν χάμω μέσα σε μια λίμνη αίματος και η μητέρα μου ακουμπισμένη στο πλυντήριο, ενώ ο μικρός μου ο γιος ερχόταν αιματωμένος κατά πάνω μου. Τηλεφωνούσαμε να έρθει ασθενοφόρο, όμως δεν του επέτρεπαν να περάσει. Έτρεξα στην Αστυνομία και φώναζα: «σταματάτε να πυροβολάτε, μας σκοτώσατε».
Κάποιος βγήκε στο μπαλκόνι και είπε: «παίξε την τζιαι τούτην να τελειώνουμε».Τότε καταλάβαμε ότι γύρω μας ήταν ακροβολισμένοι πραξικοπηματίες. Πήγα με τα πόδια μέχρι την πυροσβεστική στη λεωφόρο Μακαρίου και φώναζα ότι μας σκότωσαν οι πραξικοπηματίες. Κάποιος μου είπε: «κλείσε το στόμα σου πριν σε καθαρίσω τζιαι εσένα». Δύο ώρες αργότερα επέτρεψαν στο ασθενοφόρο να τους παραλάβει, ήταν και οι δύο νεκροί, ο γιος μου και η μάνα μου. Τους έθαψαν στις τρεις μετά τα μεσάνυχτα, χωρίς να μας επιτρέψουν να παρευρεθούμε, στο νεκροταφείο του Αγίου Νικολάου. Μας έδειξαν μόνο ένα τάφο.
Τόσο μεγάλο έγκλημα ήταν, επειδή η μητέρα μου ήταν μακαριακή, τόσο μεγάλο έγκλημα ήταν, επειδή βάλαμε το ράδιο για να ακούσουμε ότι ο Μακάριος ζει».Ήταν οι πρώτοι πυροβολισμοί που έπεσαν στην περιοχή, αμέσως μετά ξεκίνησε η μάχη του Αγίου Ιωάννη. «Τι ήθελαν από εμάς, ορίστε τα αποτελέσματα! Νιώθω πίκρα», μας λέει, «κανείς δεν τιμωρήθηκε γιΆ αυτό. Ξέρεις τι σημαίνει να σκοτώνουν οι δικοί σου το πρώτο σου παιδί; Δεν ξεχνιέται τίποτα. Ζητούμε δικαίωση. Δεν κερδίζουμε τίποτα, δεν φέρνουμε τα παιδιά μας πίσω, τουλάχιστον να δικαιωθούν, να ανοίξει ο φάκελος της Κύπρου και να μάθει ο κόσμος την αλήθεια, οι νέοι δεν γνωρίζουν τίποτα. Εύχομαι να μην νιώσει κανένας αυτό που νιώθω εγώ, ούτε ακόμη και αυτός που δολοφόνησε το μωρό μου».
O δρόμος προς την προδοσία του Ιούλη– ΧΑΡΑΥΓΗ