Μερικές δεκάδες εκπαιδευτικοί ήμασταν εκεί, τέρμα της οδού Λήδρας, όπου και κόψαμε τη βασιλόπιττα για το 2010. Εκεί, στη Λήδρας, που για δεκαετίες αποτελούσε το σύμβολο του διαχωρισμού της πατρίδας μας και του λαού μας και που σήμερα, έστω και «υπό έλεγχο», δίνει την ελπίδα να καταστεί το σύμβολο της επανένωσης. Κόσμος πολύς πηγαινοέρχεται από τη μια πλευρά στην άλλη. Στημένοι εκεί, να ευχόμαστε η νέα χρονιά να φέρει την ελπίδα πιο κοντά. Το κλίμα βέβαια βαρύ αφού, λίγη ώρα πριν, έγινε γνωστό το περιεχόμενο των απαράδεκτων και απορριπτέων τουρκικών προτάσεων για το Κυπριακό.
-Τι άραγε κάνουμε εδώ, διερωτήθηκαν κάποιοι. Πάλι δεν θα γίνει τίποτε.
Ακριβώς τώρα πρέπει να είμαστε εδώ και όπου αλλού πρέπει, για να παραμείνει αυτή η ελπίδα ζωντανή. Γιατί ακριβώς αυτό επιδιώκει η Τουρκία. Να παραμείνει ο διαχωρισμός. Να εμπεδωθεί και στα παιδιά μας – και στις δύο κοινότητες- το «εμείς ποδά τζιαι τζείνοι ποτζιεί».
Είμαστε εκπαιδευτικοί και παινευόμαστε και μας παινεύουν και άλλοι ότι, διαχρονικά, βρισκόμαστε μπροστά στους κατά καιρούς αγώνες του λαού μας. Αυτό αποδείχτηκε πολλές φορές στην ιστορία μας. Δεν μπορούμε όμως να ισχυριστούμε το ίδιο και για τη συμβολή μας στον αγώνα για επαναπροσέγγιση και ειρηνική συμβίωση. Κατανοητή πλήρως η αγανάκτηση που νιώθουμε για την προσφυγοποίηση, την κατοχή, τη στέρηση των δικαιωμάτων μας εδώ και 36 χρόνια. Δεν θα αναιρεθούν όμως όλα αυτά αν δεν κατανοήσουμε την ανάγκη να γνωρίσουμε και τους απλούς Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας, τους Τουρκοκύπριους συναδέλφους. Και τα παιδιά μας να γνωρίσουν τους Τουρκοκύπριους συμμαθητές τους που ζουν στην ίδια πατρίδα. Για να εκλείψει η καχυποψία, ίσως και ο φόβος.
Τα τελευταία χρόνια βιώσαμε όλοι στα σχολεία μας την πρωτόγνωρη κάθοδο παιδιών και οικογενειών από πληθώρα ξένων χωρών. Προσπαθήσαμε και πετύχαμε- και μπράβο μας- να ενσωματώσουμε αυτά τα παιδιά στο σχολικό περιβάλλον και κατ’επέκταση στην κοινωνία κατά μεγάλο βαθμό. Εμπλουτίσαμε τις γνώσεις τις δικές μας και των παιδιών μας με τις εμπειρίες όλων αυτών των παιδιών από τις δικές τους πατρίδες. Πολλά σχολεία μας έχουν επαφές και ανταλλάσσουν επισκέψεις με διάφορες χώρες στα πλαίσια της διαπολιτισμικότητας. Και ενώ σε όλα αυτά έχουμε πετύχει, αποτύχαμε να αποδεχτούμε ή αγνοούμε ότι δίπλα μας, στην ίδια την πατρίδα μας ζουν και εργάζονται άνθρωποι που είναι νόμιμοι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Οτι υπάρχουν παιδιά που πάνε σε σχολεία σαν τα δικά μας παιδιά, λίγα χιλιόμετρα βορειότερα και καμιά επαφή δεν υπάρχει.
Πρέπει να προβληματιστούμε. Είμαστε εκπαιδευτικοί κα πρέπει να βλέπουμε προς το μέλλον. Και το μέλλον της Κύπρου δεν πρέπει να βασίζεται στο διαχωρισμό αλλά στην ειρηνική συμβίωση. Προσωπικά δεν θέλω να γράψει η Ιστορία ότι η γενιά μας εδραίωσε με τις αποφάσεις ή τις παραλείψεις της τη διχοτόμηση της πατρίδας μου. Ήδη έχει καταγραφεί η ρατσιστική απόφαση (σύμφωνα με την Επίτροπο Διοίκησης) της ηγεσίας της ΠΟΕΔ, που μας απαγορεύει να έχουμε επαφές με Τουρκοκύπριους δασκάλους και μαθητές.
Ας σταθούμε λοιπόν στο ύψος των περιστάσεων που περνά η πατρίδα μας. Ας μεταδώσουμε στα παιδιά μας, μέσα και έξω από τα σσχολεία μας, από τη μια την αγωνιστικότητα που πρέπει να υπάρχει για δίκαιη λύση του Κυπριακού και από την άλλη την αναγκαότητα της επαναπροσέγγισης και της ειρηνικής συμβίωσης. Ας δώσουμε την ευκαιρία στα παιδιά μας να μη βιώσουν και αυτά πραξικοπήματα, πολέμους και διαχωρισμό. Η επανένωση της Πατρίδας πρέπει να περάσει μέσα από την επανένωση του λαού μας. Η συνέχιση της διαίρεσης θα είναι η καταστροφή.
Καλή χρονιά λοιπόν ας είναι το 2010 για το λαό μας! Ας βάλουμε και μεις οι εκπαιδευτικοί το δικό μας λιθαράκι να επανενωθεί η Κύπρος μας και ας ευχηθούμε, μέχρι το κόψιμο της επόμενης βασιλόπιττας στην οδό Λήδρας, η ειρηνική συμβίωση και η επανένωση να μην είναι μόνο ελπίδα αλλά γεγονός.
Λάζαρος Αβραάμ
Πρόεδρος Προοδευτικής Κίνησης Δασκάλων και Νηπιαγωγών