Φανταστείτε συνάδελφοι. Βρίσκεστε σε μια συνεδρία ενός συμβουλίου. Σε αυτό το συμβούλιο λαμβάνονται φυσικά αποφάσεις. Και ακόμα πιο φυσικά και αναμενόμενα, σε ένα δημοκρατικό συμβούλιο, τα μέλη μπορούν να καταθέσουν προτάσεις, να ψηφίσουν, να καταψηφίσουν, να τηρήσουν αποχή. Και έτσι, δημοκρατικά, βγαίνουν οι αποφάσεις. Τώρα… συνεχίστε να φαντάζεστε! Σε μια συνεδρία αυτού του Συμβουλίου, ένα μέλος του, καταθέτει μια πρόταση. Την επεξηγεί. Κάποια, παράταξη διαφωνεί σθεναρά. Θέλει να καταθέσει τη δική της πρόταση. Έτσι καταθέτονται δύο προτάσεις για να ψηφίσουμε δημοκρατικά (παρέλειψα να πω όταν σας ζήτησα να φανταστείτε ότι είστε στη συνεδρία πως είμαι και εγώ εκεί). Εγώ ψηφίζω υπέρ της πρότασης που κατέθεσε το μέλος. Για δική μου – και όχι μόνο – έκπληξη, το μέλος αυτό δεν ψήφισε την πρόταση που ο ίδιος (άνδρας – 1ο στοιχείο) κατέθεσε. Όταν κάποιοι απο μας έκπληκτοι ρωτήσαμε «Μα, κύριε πρόεδρε (2ο στοιχείο) δε θα ψηφίσετε υπέρ της ίδιας σας της πρότασης???» κάποια συνάδελφος της παράταξης που κατέθεσε τη δεύτερη πρόταση μας απάντησε ότι «Έχει δικαίωμα αποχής!!!». Αποσβολωμένος πια, επανέφερα μέσα στο μικρό μου συνδικαλιστικό μυαλό τις δημοκρατικές διαδικασίες του συμβουλίου. Το κάθε μέλος έχει δικαίωμα αποχής όταν ψηφίζουμε για κάποιο θέμα. Και κάποτε μάλιστα, το να τηρήσεις αποχή λέει πολλά! Ωραία! Ξεκαθάρισα ξανά μέσα μου, το δικαίωμα ενός μέλους του ΔΣ να τηρεί αποχή. Επανήλθε η ηρεμία μου, που είναι τόσο πολύτιμη αυτές τις μέρες. Όμως??? Να την, πάει πάλι…!! Να τηρήσω αποχή στην πρόταση που εγώ ο ίδιος κατέθεσα και μάλιστα μετά που τη στήριξα με σθένος και προσπάθησα να πείσω – κυρίως τη παράταξη που διαφωνούσε σθεναρά – για την ορθότητα της, πως είναι πιο σωστή επικοινωνιακά και δίνει τα σωστά μηνύματα στους γονείς, τους δασκάλους και στο Υπουργείο Παιδείας?