Το αυγό του φιδιού έσπασε… Και αναδίνει δυσάρεστες, μα γνωστές από περασμένες δεκαετίες μυρωδιές. Και μέσα στην μπόχα ζαλίστηκαν κάποιοι και οδηγούνται στην παράκρουση.
Αλήθεια, πού κρυβόταν τόσο μένος; Πώς μπόρεσαν δεκαεφτάχρονα παιδιά να χτυπούν με τόση απόγνωση και απελπισία; Με μάτια άδεια από συναισθήματα… Θα έπρεπε ν΄ακούσουν τη φωνή με τα σπασμένα ελληνικά: ΄΄ Δεν θα ξανάρθουμε στο σχολείο κυρία… Εμείς φοβηθήκαμε. Θα έπρεπε να ακούσουν…
Κι οι ηθικοί αυτουργοί να παρακολουθούν, από κοντά ή μακριά, με χαμόγελα ικανοποίησης.
Γατί ο στόχος επιτυγχάνεται… Υποσκάπτονται πολιτικές, μηδενίζονται επιτυχίες, ακυρώνονται προσδοκίες, λοιδορούνται άνθρωποι. Για μια χούφτα ψήφους, υποχείρια μιας ρεβανσιστικής κακεντρέχειας.
Και εμείς; Καλούμαστε να διασώσουμε το ήθος του λειτουργήματος, την ψυχική μας υπόσταση και την ανθρωπιά μας. Όλα τα παιδιά είναι δικά μας. Τα παιδιά της Κύπρου και του κόσμου. Η Γερμανία όδευσε στο χιτλερικό όνειδος μέσα από τα σχολεία της…
Ζήνων
