Λάμπρος Στεφάνου, Μέλος Δ.Σ. ΠΟΕΔ
Από την πρώτη κιόλας μέρα που πέρασα το κατώφλι της δημόσιας εκπαίδευσης, από την πρώτη κιόλας μέρα που ξεκίνησα να συστήνομαι ως δάσκαλος, θυμάμαι τον εαυτό μου να υπερασπίζεται το στάτους του επαγγέλματος του δασκάλου και κατ’ επέκταση του εκπαιδευτικού.
Όλα αυτά τα χρόνια άκουσα κι ανέχτηκα πολλά. Άκουσα πως «πληρώνομαι για να κάθομαι», πως «την τσακρώ κανονικά», «πως οι περισσότεροι δάσκαλοι δεν αξίζουν». Πάντα έβρισκα χρόνο για να εξηγήσω στους «κατήγορους του κλάδου των εκπαιδευτικών», πως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Πως η συντριπτική πλειοψηφία των δασκάλων (για τους οποίους μπορώ να μιλήσω με ασφάλεια) εργάζονται με αυταπάρνηση κι αυτοθυσία (χωρίς καθόλου ίχνος υπερβολής). Σε καμιά περίπτωση όμως, δεν προχωρούσα σε περαιτέρω ενέργειες, όπως για παράδειγμα να αρθρογραφήσω επ’ αυτού. Θεωρούσα και θεωρώ πως το κύρος τους επαγγέλματος οικοδομείται σε βάθος χρόνου με έργα και όχι με λόγια.