«Η επένδυση στην εκπαίδευση αποδίδει τον καλύτερο τόκο» (Βενιαμίν Φραγκλίνος)
«Ο καθοριστικός συντελεστής της παραγωγής δεν είναι πια σήμερα το κεφάλαιο, ούτε το έδαφος, ούτε η εργασία. Είναι οι γνώσεις. Οι κοινωνικές τάξεις της μετακαπιταλιστικής κοινωνίας σχηματίζονται με βάση τους εργάτες των γνώσεων και τους εργάτες των υπηρεσιών» (Druker, 2000)
«Οι επιχειρήσεις θα πρέπει να ενθαρρυνθούν να δραστηριοποιηθούν ακόμη περισσότερο για να προσφέρουν ανάπτυξη… αυτή θα είναι η συνεισφορά των επιχειρήσεων (για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης)» (Φίλιος Ζαχαριάδης, Πρόεδρος Ομοσπονδίας Εργοδοτών & Βιομηχάνων)
Εισαγωγή – Θεωρία του Ανθρώπινου Κεφαλαίου
Μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ξεκίνησε στην Αμερική η αναζήτηση των παραγόντων που συντελούν στην οικονομική άνοδο. Οι συγκεκριμένες έρευνες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η αύξηση των κλασικών συντελεστών παραγωγής (γη, εργασία, υλικό κεφάλαιο) δεν ήταν σε θέση να ερμηνεύσει την αύξηση του εθνικού εισοδήματος. Το 1961 πρώτος ο Schultz απέδωσε το ανερμήνευτο μέρος του ρυθμού οικονομικής ανάπτυξης μιας χώρας στην εκπαίδευση, ενώ την ίδια περίοδο οι ερευνητικές ομάδες των Πανεπιστημίων του Σικάγο και Κολούμπια της Νέας Υόρκης στοιχειοθέτησαν τη θεωρία του Ανθρώπινου Κεφαλαίου (Mincer, 1958, 1974˙ Schultz, 1961˙ Becker, 1964).