Μετά από 20 χρόνια συνδικαλιστικής δράσης ήταν αναμενόμενο και φυσικό επακόλουθο η ΑΚΙΔΑ να παρουσιάσει συμπτώματα οξείας παλινδρόμησης και πνευματικού σκότους. Δεν εξηγείται διαφορετικά η διάσταση ανάμεσα στις θέσεις που εκφράζει ενώπιον των συναδέλφων στις Γενικές Συνελεύσεις και στις εισηγήσεις που καταθέτει στο Δ.Σ. της ΠΟΕΔ.
Τελευταίο κρούσμα αυτής της ασυνέπειας ήταν η επίσημη τοποθέτηση της ΑΚΙΔΑ στο ΔΣ από τον Πρόεδρό της, ότι δεν προκρίνει παρατεταμένα απεργιακά μέτρα επειδή αυτά θα πλήξουν οικονομικά τους συναδέλφους. Ως εδώ καλώς. Μια θέση απόλυτα κατανοητή και ίσως βάσιμη, έχοντας υπόψη τις αντιδράσεις μερίδας συναδέλφων. Το πρόβλημα ξεκινά από τη στιγμή που στην πρόσφατη Γενική Συνέλευση στη Λεμεσό, η δεδηλωμένη θέση της ΑΚΙΔΑ ήταν πως πρέπει να προχωρήσουμε με απεργιακά μέτρα χωρίς να υπολογίζουμε το οικονομικό κόστος που αυτά θα έχουν, φτάνει να διεκδικήσουμε τα δίκαιά μας. Ας αποφασίσουν τελικά τι θέλουν: εξαγγελθείσες απεργίες ή τα λεφτά. Και τα δύο μαζί δεν γίνεται.
Απ’ ότι φαίνεται, με τα χρόνια, η ακίδα της συγκεκριμένης κίνησης στράβωσε και δυστυχώς ρυμουλκεί μαζί της και την ΠΑΔΕΔ- Πρωτοπορία στην εκτροπή από τη στόχευση που πρέπει να έχουν τα μέτρα και ο αγώνας της συντεχνίας μας. Αυτά με αφορμή τα όσα τραγελαφικά εκτυλίχθηκαν σήμερα στο Δ.Σ της ΠΟΕΔ. Από την ΑΚΙΔΑ και την ΠΑΔΕΔ, σήμερα, πήραμε μαθήματα επιλεκτικής μνήμης, στρεβλής επιχειρηματολογίας και υποτίμησης της νοημοσύνης μας, μέσα από τις θέσεις και τις προτάσεις τους, στις οποίες εγώ προσωπικά απαξιούσα να απαντήσω κατά τη διάρκεια της συνεδρίας….