Συχνά η πραγματικότητα είναι άβολη και δύσκολη να λεχθεί. Πολύ ορθά κατά την άποψή μου, ο ΥΠΠ εκθέτει τις απόψεις του για το ΝΣΔΕ, ούτως ώστε να κριθεί, αρνητικά ή θετικά, από την ίδια την κοινωνία. Όμως κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, όπου η κάθε μια κρύβει τις δικές της άβολες αλήθειες. Έτσι και με το ΝΣΔΕ κάποιες άβολες αλήθειες μένουν, εσκεμμένα ή μη, στην αφάνεια και στο περιθώριο.
Πώς “δίνουμε ελπίδα στους νέους και ιδιαίτερα στους πιο προσοντούχους και άριστους” όταν δεν λέμε ότι οι μόνιμες θέσεις της επόμενης δεκαετίας είναι σχεδόν μηδαμινές; Όταν δεν λέμε στους νέους ότι αυτή η ελπίδα που θα τους προσφέρουμε θα τίθεται υπό αμφισβήτηση ανά διετία και θα πρέπει να την επαναδιεκδικούμε συνεχώς;
Πώς “επιδεικνύουμε κοινωνική ευαισθησία για τους ήδη υπηρετούντες εκπαιδευτικούς” όταν περιοριζόμαστε στην απλή “πρόθεση για εξαίρεση” που δεν συνοδεύεται όμως με πολιτικές πράξεις και με νομοθετικές ρυθμίσεις που θα εξαιρούν όσα άτομα προσέφεραν και συνεχίζουν να προσφέρουν στην εκπαίδευση από το όποιο σχέδιο διορισμών;