Μόλις είχα ακούσει αυτές τις δηλώσεις που περιείχαν «αίμα» και το κοινό να αποδέχεται με ενθουσιασμό αυτά που άκουε, θορυβήθηκα και κοίταξα αμέσως το ημερολόγιο τοίχου. Έγραφε «Μάρτιος του 2009»… Τότε, κατάλαβα πως η κ. Αγγελίδου και ο Αρχιεπίσκοπος «ξέχασαν» να γυρίσουν το δικό τους ημερολόγιο μπροστά. Είχαν μείνει με ημερολόγια τοίχου περασμένων εποχών, που οι διάφοροι επιτήδειοι έκοβαν και έραβαν την ιστορία στα μέτρα τους, ενθουσίαζαν το ανώνυμο πλήθος, το οποίο θυσιαζόταν, κι έρχονταν αυτοί μετά, παίρνοντας τη δόξα, να καταθέτουν μια φορά το χρόνο στεφάνι στο μνημείο τους.
Αφήστε κ. Αγγελίδου τη νέα γενιά να γράψει την ιστορία χωρίς αίμα. Αφουγκραστείτε κ. Αγγελίδου τα νέα παιδιά που δε θέλουν να χύσουν άλλο αίμα. Ζητούν να ζήσουν ειρηνικά, να χαρούν τη ζωή τους, να γελάσουν, να ερωτευτούν. Μη μας γυρνάτε σε εποχές μεσαίωνα για την εκπαίδευση, όπως ήταν η περίοδος που διατελέσατε υπουργός.
Η ιστορία είναι ένας ατέλειωτος διάλογος ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν. Κάθε κοινωνία, σε κάθε εποχή, οφείλει να επαναδιατυπώνει την ιστορία της για το παρελθόν. Η ιστορία δεν είναι στατική, γι΄ αυτό τα γεγονότα πρέπει να επανεξετάζονται διαρκώς. Κάθε εποχή επινοεί διανοητικά την αναπαράστασή της για το ιστορικό παρελθόν. Το ίδιο κάνατε κι εσείς στη δική σας εποχή. Επιλεκτικά ρίξατε στη λήθη την περίοδο 1963-74, το σκοτεινό ρόλο της Εκκλησίας στις διάφορες εποχές, όπως ήταν ο ρόλος της στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 και καταστήσατε μυθικές, μάχες και περιόδους, όπως την περίοδο 1955-59, λες και ήταν ξεκομμένες από το ρου της ιστορίας.
Το παρελθόν μπορεί να αποτελεί μια κατασκευή, αλλά συγχρόνως αποτελεί και μια συνεχή επανερμηνεία. διότι υφίσταται ένα μέλλον που συνιστά αναπόσπαστο και σημαντικό κομμάτι της ιστορίας. Το μέλλον αυτό, κ. Αγγελίδου, θα γεννηθεί από τους καρπούς ενός παρόντος που οφείλει να εξασφαλίζει μια επιβίωση για τις γενιές που έπονται. Οι καρποί αυτοί του παρόντος πρέπει να διαπνέονται από αντιλήψεις που οδηγούν σε ειρηνικές καταστάσεις κι όχι σε καταστάσεις εμποτισμένες με «αίματα», όπως έχετε δηλώσει.
Όσο απομακρυσμένα κι αν φαίνονται τα γεγονότα μιας ιστορίας, όσο κομμένα κι επιλεκτικά ραμμένα στα μέτρα κάποιων έχουν γραφτεί, χωρίς να δίνεται η ερμηνεία τους, η ιστορία πρέπει να είναι σύγχρονη. Η ιστορία πρέπει να αναφέρεται στην πραγματικότητα, στις παρούσες ανάγκες και στις παρούσες καταστάσεις στο πλαίσιο των οποίων έχουν αντίκτυπο εκείνα τα γεγονότα. Και οι παρούσες ανάγκες της νέας γενιάς είναι η επιβίωση μέσα σε ειρηνικές συνθήκες και όχι να επανέλθουμε σε καταστάσεις φανατισμού, που εξυπακούουν και το χύσιμο αίματος.
Δεν μπορείτε κ. Αγγελίδου να φανατίζεται τους νέους, λέγοντας πως η ιστορία γράφεται με αίμα. Διότι έχετε αποσιωπήσει κι άλλες «ιστορίες», οι οποίες έχουν γραφτεί κι αυτές με αίμα, ελληνοκυπριακό ή τουρκοκυπριακό. Αφουγκραστείτε, λοιπόν, τους νέους που θέλουν να ζήσουν ειρηνικά, διότι δίπλα μας στέκεται ο βασιλιάς Ονήσιλος, βγαλμένος από την ιστορία και το θρύλο ολοζώντανος. Κρατά στο χέρι του ένα καύκαλο – το δικό του κρανίο – γεμάτο μέλισσες. Τριάντα πέντε χρόνια στέλλει ο Ονήσιλος τις μέλισσες του, να σας κεντρίσουν, να σας ξυπνήσουν, να σας φέρουν ένα μήνυμα: «Η νέα γενιά αναζητεί την ειρήνη. Θέλει να γελάσει, να μεγαλουργήσει». Τριάντα πέντε χιλιάδες μέλισσες έστειλε μέχρι σήμερα ο Ονήσιλος κι όλες ψοφήσανε πάνω στο παχύ σας δέρμα, χωρίς τίποτα να νιώσετε. Έχετε μείνει κολλημένοι στο παρελθόν και μπορεί κάποτε να είναι πλέον αργά. Θα χάσουμε κι αυτά που διεκδικούμε ή ακόμα και το πιο ακραίο, μπορεί το ποδοβολητό των βαρβάρων να φτάσει στη Λάρνακα και στην Πάφο. Και τότε ο Ονήσιλος θα αρπάξει το καύκαλό του και θα το θρυμματίσει πάνω στο κεφάλι σας. Θα πέσετε άδοξοι, άθλιοι, καταραμένοι από τον Ονήσιλο και την ίδια την ιστορία. Και η ιστορία αυτά θα τα καταγράψει… Δε θα τα αποσιωπήσει…
Μάριος Στυλιανού