Ο Πάμπος, η Σταύρη, η Φανή και ο Αντρέας, ανήκουν στην ομάδα των ανθρώπων που μας χαρίζουν μελωδίες γλυκιές, που χρωματίζουν με την παρουσία τους, τόσο τις εκδηλώσεις όσο και το ωρολόγιο πρόγραμμα των δημοτικών σχολείων.

Με τον Πάμπο παίζαμε τα ίδια παιχνίδια μαζί με τα παιδιά την ώρα του διαλείμματος. Με τη Φανή συζητούσαμε ώρες ατέλειωτες για το πώς να βοηθήσουμε τα παιδιά. Με τη Σταύρη ζήσαμε παρέα έντονες στιγμές στις πρόβες των γιορτών. Με τον Αντρέα αγωνιζόμαστε μαζί για το καλό του διδασκαλικού κλάδου και της παιδείας αυτού του τόπου.

Ο Πάμπος, η Σταύρη, η Φανή και ο Αντρέας δεν είναι δημιουργήματα της φαντασίας μου. Είναι εκεί στο πλευρό μας, χύνοντας τον ίδιο ιδρώτα, επιτελώντας το ίδιο έργο. Είναι δάσκαλοι σαν εσένα και μένα, που καθημερινά καταθέτουν την ψυχή τους στις τάξεις και στις αυλές των σχολείων.

Μας βολεύει ίσως να προσποιούμαστε πως δεν υπάρχουν για να έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας. Το καθεστώς παρουσίας τους στα δημοτικά σχολεία – η άνιση μισθοδοσία και οι ανύπαρκτες ευκαιρίες προαγωγής – με κάνει να αισθάνομαι ντροπή.

Είναι ντροπή το εκφραστικό μας όργανο, η ΠΟΕΔ, να θεωρεί πως επιτέλεσε το καθήκον της απέναντι στους συνάδελφους μουσικούς. Είναι ντροπή να σιωπούμε την ώρα που έπρεπε να φωνάζουμε για την άρση της αδικίας. Είναι απαράδεκτο το ζήτημα αυτό να μην ανήκει στις προτεραιότητες της ΠΟΕΔ.

Ως μέλος της Κεντρικής Γραμματείας της Προοδευτικής Κίνησης Δασκάλων και Νηπιαγωγών, ως μέλος της Επαρχιακής Επιτροπής της ΠΟΕΔ Λεμεσού, αλλά κυρίως ως ένας απλός δάσκαλος, καλώ την Κεντρική Γραμματεία της ΠΟΕΔ όπως αναπροσαρμόσει τις πρακτικές και τις προτεραιότητές της σε σχέση με το εν λόγω χρονίζων ζήτημα.
Πώς περιμένουμε η Πολιτεία να ευαισθητοποιηθεί, όταν εμείς οι ίδιοι επαναπαυτήκαμε; Πώς γίνεται τα αυτονόητα να έχουν γίνει δυσνόητα;
Πώς τάχα συνάδελφοι και συναδέλφισσες, ζητάτε από μένα να κοιτάζω τον Πάμπο, τη Σταύρη, τη Φανή και τον Αντρέα στα μάτια;
Λάμπρος Στεφάνου
Μέλος Κεντρικής Γραμματείας Προοδευτικής Κίνησης Δασκάλων και Νηπιαγωγών