Οι μάχες κερδίζονται με συμμαχίες και σωστή στρατηγική.
του Μάριου Ρήγα*
[Το παρόν άρθρο αποτελεί συνέχεια των σκέψεων, προβληματισμών και εισηγήσεων προηγούμενου μου άρθρου, για το λόγο αυτό θεωρώ πολυ σημαντικό να δηλώσω και πάλι τα εξής:
1) σέβομαι τις καθόλα δημοκρατικές διαδικασίες του Διοικητικού Συμβουλίου κατά τη λήψη αποφάσεων πλειοψηφικά ή ομόφωνα, 2) έχω κάθε δικαίωμα (και υποχρέωση), ως απλό μέλος της ΠΟΕΔ, να εκφράζω καλόπιστη κριτική στις οποιεσδήποτε αποφάσεις ή και χειρισμούς της Οργάνωσης, κάτι που θα έπρεπε να κάνει το κάθε μέλος χωρίς απλά να μεμψιμοιρεί, 3) στο πιο κάτω κείμενο εκφράζονται τόσο προσωπικές απόψεις, όσο και θεωρήσεις πάρα πολλών συναδέλφων, οι οποίοι μάλιστα προέρχονται από διάφορους ιδεολογικοπολιτικούς χώρους.
Το πρώτο σημείο άξιο κριτικής είναι η στρατηγική που εφαρμόζει η Οργάνωση από τον περασμένο Δεκέμβριο, όταν άρχισε η συζήτηση των μέτρων για την οικονομία. Αρχικά εναπόθεσε όλη την ευθύνη δ στην ΠΑΣΥΔΥ, ενθυμούμενοι την υστάτη και όταν όλα είχαν πλέον συμφωνηθεί μεταξύ της Κυβέρνησης και των τριών μεγάλων Οργανώσεων ΠΑΣΥΔΥ-ΣΕΚ-ΠΕΟ, να άρει την εμπιστοσύνη της προς αυτήν,. Παράλληλα κράτησε μια στάση εντελώς αρνητική σε όλα (ξεκινώντας από τη μη αποδοχή μιας απλής εισφοράς για δύο χρόνια ως ένδειξη καλής θέλησης και αναγνώρισης του προβλήματος), εγκλωβιζόμενη πίσω από την άποψη ότι «αφού δε συμμετέχω άμεσα στο διάλογο, δεν αποδέχομαι τίποτε». Με αυτή τη στρατηγική δε κατάφερε να πείσει κανένα από τους κοινωνικούς εταίρους (ούτε τα ίδια της τα μέλη σε κάποιο βαθμό) για τις προθέσεις της, αλλά αντίθετα έστρεψε την κοινή γνώμη εναντίον των εκπαιδευτικών κατηγορώντας τους ότι δεν αποδέχονται καμία συνεισφορά στη διάσωση της οικονομίας της πατρίδας μας.