Από τον Αύγουστο του 2011 μέχρι σήμερα, ο κλάδος των εκπαιδευτικών έχει δεχτεί αλλεπάλληλα και συνεχή χτυπήματα, κάποια από αυτά και «κάτω από τη μέση». Είναι αναμφίβολα ο κλάδος ο οποίος έχει «εισφέρει» ή καλύτερα έχει πληγεί περισσότερο από κάθε άλλο κλάδο των δημοσιών υπαλλήλων από τα όποια μέτρα έχουν ληφθεί εις το όνομα της οικονομικής κρίσης. Απολύσεις και απειλές για απολύσεις, αποκοπές απολαβών, μειώσεις μισθών, απώλειες συνταξιοδοτικών και άλλων ωφελημάτων, εξαιρέσεις από κρατικά σχέδια ανακούφισηςκαι τώρα μπροστά από τον κλάδο, η έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας για την Παιδεία, η οποία εις το όνομα της «αποτελεσματικότητας» και της «παραγωγικότητας» επιχειρεί να αλλάξει το χαρακτήρα της δημόσιας παιδείας και να αφαιρέσει από τον κλάδο ότι με κόπο και μόχθο κερδήθηκε μέσα από αγώνες όλα αυτά τα χρόνια.
Μέσα στην τριετία 2011-2014, ο κάθε εκπαιδευτικός είδε την Οργάνωσή του κάποτε να αντιστέκεται, κάποτε να συμβιβάζεται, κάποτε να υποχωρεί. Χωρίς να μηδενίζω την παρουσία της ΠΟΕΔ όλο αυτό το χρονικό διάστημα, είναι ξεκάθαρο στον καθένα μας, ότι έχουμε περιοριστεί σε μια προσπάθεια «του να σώσουμε ότι σώζεται» και έχουμε αυτό-εγκλωβιστεί σε αμυντικές στάσεις, οι οποίες πολλές φορές μας καθιστούν ουραγούς των εξελίξεων.
Είναι, λοιπόν, κομβικής σημασίας, οι εκλογές της 22ας Μαΐου 2014 για ανάδειξη των 100 Γενικών Αντιπροσώπων της ΠΟΕΔ. Ίσως και να είναι οι σημαντικότερες εκλογές στην ιστορία της ΠΟΕΔ. Και αυτό γιατί το αποτέλεσμα των εκλογών θα καθορίσει και την πολιτική που θα ακολουθήσει η ΠΟΕΔ την επόμενη τριετία, η οποία αναμένεται ιδιαίτερα δύσκολη για τον κλάδο.
